Op vrijdagochtend heb ik soms vrij, dan brengt Stefan haar.
Daarom zat ik vanochtend lui aan de ontbijttafel met rommelige knot, dikkige ogen, koffie en de muziek aan.
Tot ik een heel bekend oud nummer voorbij hoorde komen op de radio.
Toen zat ik, in gedachten dan, ineens toch weer achter het stuur, reed de bocht door vanaf de brug naar beneden. In september 2003 was dat het eerste stuk van de route naar het ziekenhuis.
Het ziekenhuis waar Nona lag; klein, te vroeg geboren meisje. Mijn dochter. Ze was een pakketje zorg en buiten was het september en nog best mooi weer, maar ik zag vooral duisternis. Ik kon weinig verdragen, herinner ik me. Goedbedoelde opmerkingen waren niet aan mij besteed. Nona had een hersenbeschadiging en we wisten nog niet precies hoe het zou uitpakken. Ik had erbij gezeten toen er een echo van dat kleine hoofd gemaakt werd, en ik had gezien hoe het stil en twee tinten donkerder werd in de toch al gedimde behandelkamer. "Ah joh, het komt allemaal wel goed hoor, ze zijn zo knap tegenwoordig" zei iemand, die mij argeloos had opgebeld om te vragen hoe het ging, en die het nu ook niet meer wist. "Soms komt het niet goed", dacht ik.
Alles kwam ook niet helemaal goed. En toch ook weer wel. Het is gek om te zeggen. Nona is er, het gaat goed met haar, het had allemaal duizend keer slechter af kunnen lopen.
Afgelopen week bereikte ons het nieuws dat er een meisje uit een andere klas op Nona's school was overleden tijdens de voorjaarsvakantie. Hersentumor, acht jaar oud. Soms komt het niet goed.
Als alles verkeerd is en je niks kunt verdragen, ook de stilte niet, dan is er soms troost in muziek.
Mijn favoriete plaat in het najaar van 2003 was elektro-shock blues van Eels. Het heeft destijds wekenlang non-stop in mijn cd-speler gezeten. Het nummer dat mij vanochtend een kleine tijdreis liet maken, heet last stop: this town. Het is eigenlijk ook vandaag de perfecte soundtrack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten