Resultaat:
- Okee, na een hele hoop foto's met helaas je eigen achterhoofd er prominent op ... delete ... delete ... platte kruin ...delete ... -
Instant art! Muurworthy!
(Nahja, 't is mijn eigen kind hè. Cut me some slack here.)
19.10.10
Snapshots
Maak een saaie autorit en douw je kind op de achterbank in plaats van nintendo, playstation, i-phone, of portable dvd-player nou es gewoon een fo-to-toe-stel in de klauwen.
Resultaat:
- Okee, na een hele hoop foto's met helaas je eigen achterhoofd er prominent op ... delete ... delete ... platte kruin ...delete ... -
Instant art! Muurworthy!
(Nahja, 't is mijn eigen kind hè. Cut me some slack here.)
Resultaat:
- Okee, na een hele hoop foto's met helaas je eigen achterhoofd er prominent op ... delete ... delete ... platte kruin ...delete ... -
Instant art! Muurworthy!
(Nahja, 't is mijn eigen kind hè. Cut me some slack here.)
9.10.10
Briesen
Tja, wat zal ik er eens van zeggen...
Van mij hoeft het allemaal niet zo.
Maarja, ik doe het voor de jongen. Misschien verslijt je me nu voor gek, maar daar doe ik het dus allemaal voor. Voor de jongen. Want het is een goeie jongen, hoor. Heeft altijd een vriendelijk woordje voor me, of een schouderklopje. Soms neemt ie wat lekkers mee. En dan smelt ik, hè. Vooral omdat hij het ook niet makkelijk heeft gehad. Want in het begin ging het helemaal niet zo goed.
We begonnen zoals de meesten dat doen. En hij had ambitie hoor, de jongen. Een drive! Maar soms is dat niet genoeg. En dat wist hij zelf ook. Dan werd 'ie narrig en soms een beetje gemeen. Ik begreep dat wel. Daar niet van. Maar leuk is anders, dat snap je zelf ook wel. Op een dag had ik er een beetje genoeg van. En dat wilde ik wel even laten weten. Dus toen hij op wilde stappen, deed ik gauw een sprongetje opzij. Zodat hij viel. Dat was een beetje vals van mij maar eerlijk is eerlijk, als ik dat toen niet gedaan had, was de jongen niet geweest waar 'ie nu is. Sterker nog; ik weet heel zeker dat het plannetje toen geboren is. Want hij viel heel lollig. Hij maakte er nog een soort koprol bij. Ik vond dat een beetje aanstellerig, maar er stonden wat mensen te kijken en die vonden het heel leuk. Er gebeurde verder niks, hoor. Ik kreeg geen straf want het is, zoals ik al zei, een goeie jongen. Hij stapte weer op en we gingen verder zoals altijd. Maar er was iets veranderd. Hij zat ergens op te broeden, dat voelde ik duidelijk.
De volgende dag kwam hij bij me en kondigde zijn nieuwe plan aan. "Vanaf nu gaan we het helemaal anders doen" zei hij. Ik zag zijn ogen schitteren. Hij had allemaal wonderlijke witte spullen bij zich die ik nog nooit eerder gezien had. Ik werd er een beetje nerveus van, maar hij bezwoer me dat ik me geen zorgen hoefde te maken. "Gewoon goed luisteren en doen wat ik zeg, dan komt het allemaal goed". Hij leek heel zeker van zijn zaak , dus wandelde ik braaf met hem mee. "Ga jij daar dan lopen", zei hij. "Loop maar in een rondje om meisje heen." Maar toen ik het rondje inging, zag ik hem ineens vanuit mijn ooghoeken een aanloopje nemen, en hij springt zó tegen me aan. Goeie hemel, ik ben nog nooit zo geschrokken. "Man! Wat mankeert jou!" Ging ik tegen hem tekeer. "Doe dat nooit, nooit meer! Wil je dat er ongelukken van komen?" "Kom op", fleemde hij. "Heb nou een beetje vertrouwen in me. Ga jij nou gewoon dat rondje rennen en laat mij mijn ding doen. Wat er ook gebeurt, gewoon doorlopen. Doe je het? Voor mij?" En omdat ik voor het eerst sinds tijden weer eens zag dat hij ergens plezier in had, gaf ik toe. Ik rende maar rondjes terwijl hij bleef proberen om na een aanloopje op mijn rug te belanden. En telkens ging het mis. Een enigszins beschamende vertoning was het wel, moet ik zeggen. Maar, aan het eind van de middag zat 'ie ineens, na een ferme sprong, op mijn rug. Iedereen die had staan kijken begon te juichen, en ik inwendig nog wel het hardst, want mijn ribben begonnen al aardig beurs te voelen als gevolg van alle mislukte pogingen.
Ik dacht dat het voor de jongen een middag spelen was, om even af te reageren van al het vruchteloze trainen van de maanden ervoor. Maar toen hij de volgende dag weer stralend aan mijn deur verscheen met dat wonderlijke witte tuig op zijn arm, wist ik dat het menens was. Zuchtend liet ik me met hem meevoeren. Ik holde opnieuw braaf mijn rondjes terwijl de jongen weer een aanloopje nam. Dit keer was het meteen raak. "Whoei! Het gaat steeds beter!" Joelde hij.
In de weken die volgden nam de jongen mij dagelijks mee om zijn kunstje te oefenen. En hij begon er rare dingetjes bij te verzinnen. Dan voelde ik hem een beetje rommelen en dan zat hij ineens achterstevoren. Of hij ging staan, gewoon op mijn rug. Op een dag kon hij zelfs een handstand! Hij viel nog wel eens, maar steeds minder vaak. Natuurlijk probeerde ik zo voorzichtig mogelijk te lopen. Vaak is het doodeng wat ie probeert uit te halen. Ik denk dat de jongen geen idee heeft dat mijn hart me af en toe zo'n beetje in de keel zit als ik merk welke capriolen hij nu weer van plan is.
Hoe dan ook, het lijkt alsof de jongen zijn draai heeft gevonden. Hij is echt goed geworden en schrijft ons regelmatig in voor wedstrijden. Dan komt ie 's ochtends bij me en dan lacht ie me keihard uit als ik me weer eens half dood schrik van de kleuren van zijn nieuwe showtenue. Maar daarna volg ik hem braaf. Want het is toch best een lieverd. Ik loop mijn rondjes zo voorzichtig mogelijk en laat hem zijn kunstje doen. Soms wint ie dan een prijs. En dan is hij apetrots. Het is leuk hoor, voor de jongen. Maar voor mij... nee, voor mij hoeft het allemaal niet zo nodig.
Van mij hoeft het allemaal niet zo.
Maarja, ik doe het voor de jongen. Misschien verslijt je me nu voor gek, maar daar doe ik het dus allemaal voor. Voor de jongen. Want het is een goeie jongen, hoor. Heeft altijd een vriendelijk woordje voor me, of een schouderklopje. Soms neemt ie wat lekkers mee. En dan smelt ik, hè. Vooral omdat hij het ook niet makkelijk heeft gehad. Want in het begin ging het helemaal niet zo goed.
We begonnen zoals de meesten dat doen. En hij had ambitie hoor, de jongen. Een drive! Maar soms is dat niet genoeg. En dat wist hij zelf ook. Dan werd 'ie narrig en soms een beetje gemeen. Ik begreep dat wel. Daar niet van. Maar leuk is anders, dat snap je zelf ook wel. Op een dag had ik er een beetje genoeg van. En dat wilde ik wel even laten weten. Dus toen hij op wilde stappen, deed ik gauw een sprongetje opzij. Zodat hij viel. Dat was een beetje vals van mij maar eerlijk is eerlijk, als ik dat toen niet gedaan had, was de jongen niet geweest waar 'ie nu is. Sterker nog; ik weet heel zeker dat het plannetje toen geboren is. Want hij viel heel lollig. Hij maakte er nog een soort koprol bij. Ik vond dat een beetje aanstellerig, maar er stonden wat mensen te kijken en die vonden het heel leuk. Er gebeurde verder niks, hoor. Ik kreeg geen straf want het is, zoals ik al zei, een goeie jongen. Hij stapte weer op en we gingen verder zoals altijd. Maar er was iets veranderd. Hij zat ergens op te broeden, dat voelde ik duidelijk.
De volgende dag kwam hij bij me en kondigde zijn nieuwe plan aan. "Vanaf nu gaan we het helemaal anders doen" zei hij. Ik zag zijn ogen schitteren. Hij had allemaal wonderlijke witte spullen bij zich die ik nog nooit eerder gezien had. Ik werd er een beetje nerveus van, maar hij bezwoer me dat ik me geen zorgen hoefde te maken. "Gewoon goed luisteren en doen wat ik zeg, dan komt het allemaal goed". Hij leek heel zeker van zijn zaak , dus wandelde ik braaf met hem mee. "Ga jij daar dan lopen", zei hij. "Loop maar in een rondje om meisje heen." Maar toen ik het rondje inging, zag ik hem ineens vanuit mijn ooghoeken een aanloopje nemen, en hij springt zó tegen me aan. Goeie hemel, ik ben nog nooit zo geschrokken. "Man! Wat mankeert jou!" Ging ik tegen hem tekeer. "Doe dat nooit, nooit meer! Wil je dat er ongelukken van komen?" "Kom op", fleemde hij. "Heb nou een beetje vertrouwen in me. Ga jij nou gewoon dat rondje rennen en laat mij mijn ding doen. Wat er ook gebeurt, gewoon doorlopen. Doe je het? Voor mij?" En omdat ik voor het eerst sinds tijden weer eens zag dat hij ergens plezier in had, gaf ik toe. Ik rende maar rondjes terwijl hij bleef proberen om na een aanloopje op mijn rug te belanden. En telkens ging het mis. Een enigszins beschamende vertoning was het wel, moet ik zeggen. Maar, aan het eind van de middag zat 'ie ineens, na een ferme sprong, op mijn rug. Iedereen die had staan kijken begon te juichen, en ik inwendig nog wel het hardst, want mijn ribben begonnen al aardig beurs te voelen als gevolg van alle mislukte pogingen.
Ik dacht dat het voor de jongen een middag spelen was, om even af te reageren van al het vruchteloze trainen van de maanden ervoor. Maar toen hij de volgende dag weer stralend aan mijn deur verscheen met dat wonderlijke witte tuig op zijn arm, wist ik dat het menens was. Zuchtend liet ik me met hem meevoeren. Ik holde opnieuw braaf mijn rondjes terwijl de jongen weer een aanloopje nam. Dit keer was het meteen raak. "Whoei! Het gaat steeds beter!" Joelde hij.
In de weken die volgden nam de jongen mij dagelijks mee om zijn kunstje te oefenen. En hij begon er rare dingetjes bij te verzinnen. Dan voelde ik hem een beetje rommelen en dan zat hij ineens achterstevoren. Of hij ging staan, gewoon op mijn rug. Op een dag kon hij zelfs een handstand! Hij viel nog wel eens, maar steeds minder vaak. Natuurlijk probeerde ik zo voorzichtig mogelijk te lopen. Vaak is het doodeng wat ie probeert uit te halen. Ik denk dat de jongen geen idee heeft dat mijn hart me af en toe zo'n beetje in de keel zit als ik merk welke capriolen hij nu weer van plan is.
Hoe dan ook, het lijkt alsof de jongen zijn draai heeft gevonden. Hij is echt goed geworden en schrijft ons regelmatig in voor wedstrijden. Dan komt ie 's ochtends bij me en dan lacht ie me keihard uit als ik me weer eens half dood schrik van de kleuren van zijn nieuwe showtenue. Maar daarna volg ik hem braaf. Want het is toch best een lieverd. Ik loop mijn rondjes zo voorzichtig mogelijk en laat hem zijn kunstje doen. Soms wint ie dan een prijs. En dan is hij apetrots. Het is leuk hoor, voor de jongen. Maar voor mij... nee, voor mij hoeft het allemaal niet zo nodig.
7.10.10
After school special
Men neme: twaalf zelfgebakken muffins, een zakje kant en klaar chocoladeglazuur, een flesje gekleurde taartversierdingetjes en, optioneel, een kind van het soort dat graag snoept.
En dan is al gauw dit het resultaat.
(Jahaa, van zoveel chocoliefde krijg je vanzelf zo'n knoert van een 'tache de chocolat'. Eat your heart out, Cindy C.)
De choco-stalagmieten zijn ook eetbaar!
En kies er een leuk servetje bij uit. Je zult ze nodig hebben!
En dan is al gauw dit het resultaat.
(Jahaa, van zoveel chocoliefde krijg je vanzelf zo'n knoert van een 'tache de chocolat'. Eat your heart out, Cindy C.)
De choco-stalagmieten zijn ook eetbaar!
En kies er een leuk servetje bij uit. Je zult ze nodig hebben!
6.10.10
Herfstig
In ons eerste jaar in Nieuwegein, het is al weer bijna tien jaar geleden, woonden Stefan en ik een concert bij van Toots Thielemans.
Het was briljant, die krasse oude artiest die daar de sterren van de hemel stond te blazen, tussendoor onverstaanbare grapjes maakte en ons allemaal inpakte met zijn ontwapenende charme. Toots zou het jaar erop zijn tachtigste verjaardag vieren, en we waren allemaal uitgenodigd. Wij waren blij dat we in ieder geval die avond nog live hadden mogen meemaken, maar we hadden geen haast hoeven hebben want hij treedt nog altijd op, en nog altijd even briljant.
Zijn muziek past bovendien perfect bij de herfst en dat onbestemde, melancholische gevoel dat bij dat seizoen kan horen. Zoals hij zelf zegt: "I feel best in that little space between a smile and a tear".
Daarom; dompel je onder in het herfstige 'Theme from Midnight Cowboy:
Het was briljant, die krasse oude artiest die daar de sterren van de hemel stond te blazen, tussendoor onverstaanbare grapjes maakte en ons allemaal inpakte met zijn ontwapenende charme. Toots zou het jaar erop zijn tachtigste verjaardag vieren, en we waren allemaal uitgenodigd. Wij waren blij dat we in ieder geval die avond nog live hadden mogen meemaken, maar we hadden geen haast hoeven hebben want hij treedt nog altijd op, en nog altijd even briljant.
Zijn muziek past bovendien perfect bij de herfst en dat onbestemde, melancholische gevoel dat bij dat seizoen kan horen. Zoals hij zelf zegt: "I feel best in that little space between a smile and a tear".
Daarom; dompel je onder in het herfstige 'Theme from Midnight Cowboy:
1.10.10
"Schuldgevoel. Krijg je nooit weg..."
Ergens in april van dit jaar had ik ruzie, ja echt, met Nona.
En wat ik bijna nooit doe, deed ik toen wel; ik zette haar op de gang om af te koelen. Maarja, niet iedere ruzie leent zich voor een dergelijke aanpak, en niet ieder kind laat zich zomaar uit de aandacht naar de gang afserveren. Zo ook Nona niet. Luid protesterend stond ze achter de deur. Toen ze merkte dat ik niet meer reageerde, zal ze gedacht hebben dat het kwam omdat ik de deur had dichtgedaan. En dus deed ze die maar weer open. Toen ik haar vroeg om de deur weer dicht te doen, deed ze dat niet, want Nona is een gezond en zeer normaal kind, en die doen zulks niet altijd braaf, zeker niet als er een relletje te onderhouden valt.
Ik deed dus, zonder omhaal, zélf de deur maar even weer dicht.
Meteen steeg er een vreselijke kreet op vanuit de gang.
En toen bleek dat...
dramatische pauze
...haar duim nog tussen de deur zat. Aan de scharnierkant.
nieuwe pauze voor alle moeders/vaders onder ons die nu even adem moeten happen
Ja. Dat was erg.
Een drama, rustig gezegd. Een bloed gutsend kind, een verwilderde rit naar de spoedeisende hulp, een formulier 'signalering kindermishandeling', vijf bezoekjes aan de plastisch chirurg vanwege een later ontstaan stukje wild vlees dat het herstel nogal vertraagde en pijn. Heel erg veel pijn. En voor mij een schuldgevoel the size of Texas. Uiteraard.
Wie ook nogal last heeft van schuldgevoelens is de heer Van Mourik. Die vertelde gisteren in het onvolprezen programma 'Man Bijt Hond' openhartig over het verlies van zijn vriend Leen.
Toen liepen er weer tranen over mijn wangen.
Kijk mee of het jou net zo "aangrijpt", vanaf ongeveer 5 minuut 30.
En wat ik bijna nooit doe, deed ik toen wel; ik zette haar op de gang om af te koelen. Maarja, niet iedere ruzie leent zich voor een dergelijke aanpak, en niet ieder kind laat zich zomaar uit de aandacht naar de gang afserveren. Zo ook Nona niet. Luid protesterend stond ze achter de deur. Toen ze merkte dat ik niet meer reageerde, zal ze gedacht hebben dat het kwam omdat ik de deur had dichtgedaan. En dus deed ze die maar weer open. Toen ik haar vroeg om de deur weer dicht te doen, deed ze dat niet, want Nona is een gezond en zeer normaal kind, en die doen zulks niet altijd braaf, zeker niet als er een relletje te onderhouden valt.
Ik deed dus, zonder omhaal, zélf de deur maar even weer dicht.
Meteen steeg er een vreselijke kreet op vanuit de gang.
En toen bleek dat...
dramatische pauze
...haar duim nog tussen de deur zat. Aan de scharnierkant.
nieuwe pauze voor alle moeders/vaders onder ons die nu even adem moeten happen
Ja. Dat was erg.
Een drama, rustig gezegd. Een bloed gutsend kind, een verwilderde rit naar de spoedeisende hulp, een formulier 'signalering kindermishandeling', vijf bezoekjes aan de plastisch chirurg vanwege een later ontstaan stukje wild vlees dat het herstel nogal vertraagde en pijn. Heel erg veel pijn. En voor mij een schuldgevoel the size of Texas. Uiteraard.
Wie ook nogal last heeft van schuldgevoelens is de heer Van Mourik. Die vertelde gisteren in het onvolprezen programma 'Man Bijt Hond' openhartig over het verlies van zijn vriend Leen.
Toen liepen er weer tranen over mijn wangen.
Kijk mee of het jou net zo "aangrijpt", vanaf ongeveer 5 minuut 30.
Abonneren op:
Posts (Atom)