Genant

Nona is nogal een kletskous. En zoals het een gezonde zesjarige betaamt, knalt ze er gewoon uit wat er in haar opkomt. Ook tegen wildvreemden.
Zo had Stefan afgelopen zaterdag afgesproken met vrienden en vond Nona het nodig de moeder van een zwemklasgenootje deelgenoot te maken van deze gelegenheid. Op zeer spontane wijze flapte ze eruit dat papa die dag gezellig op stap was. "Met zijn vriendinnetje!" voegde ze er nog met stralend gezicht aan toe. Vriendinnetje, vriendje, same difference als je het haar vraagt. Maar ik zag de moeder toch even iets wegslikken en er was ook sprake van een kleine opwaartse beweging met de wenkbrauwen harerzijds. Nou heb ik zelf ook af en toe wel een klein beetje last van al te spontaan uitflappen, dus ik riep er keihard achteraan: "Nou, neehoor! Ha! HaHa! Zo'n relatie is het niet! Hij is natuurlijk gewoon uit met zijn vriend!" Hmm.
Hij kwam niet echt aan.
Moeder in verlegenheid gebracht, ikzelf ook niet meer op mijn gemak, kortom; je schiet er weer niks mee op. Had ik nou gewoon mijn mond maar gehouden! Nona zelf had trouwens niks in de gaten en het dochtertje van de vrouw vond het ook allemaal niet gek. Die laatste staat vermoedelijk zelf ook te boek als malle kletskous, want ze nodigde Nona allerhartelijkst uit om te komen spelen bij haar thuis (we kenden elkaar niet, onze kennismaking was slechts gebaseerd op het delen van een kleedkamer) met het lokkertje: "dan ga ik je lekker kietelen!" Onweerstaanbaar, niet?
Ietsje anders is het met de rare neiging die Nona de laatste tijd heeft om mij in winkels  af te schilderen als ordinaire winkeldievegge. Vandaag deed ze het weer. We waren klaar met inkopen doen en vlak voordat we de winkel uitliepen bleef Nona plotseling staan alsof ze zich ineens iets heel belangrijks herinnerde en keek me, hoofd een beetje schuin, indringend aan. "Wat is er, waarom blijf je staan?" vroeg ik haar. "We zijn toch nog niet klaar?" vroeg ze, een uiterst suggestieve toon aan de dag leggend. "Zijn we nog niet klaar?" vroeg ik onschuldig, maar ik vreesde al voor wat er zou gaan komen. "We hebben toch nog niet alles betaald ?" zei Nona, de smeerlap. Haar vingertje wees behulpzaam in de richting van de kassa, waarachter een verkoopster het tafereel argwanend gade sloeg. Probeer je maar eens uit zo'n situatie te redden op een manier die er niét verdacht uit ziet. Lukt dus niet. Met een rode kleur van mijn kruin tot aan mijn middel en mijn kind aan de arm heb ik het pand verlaten, de argusogen van de kassière voelde ik tot aan de auto prikken in mijn rug.
Leuk hè, die 'geinige' opmerkingen van kinderen. Zucht.
Ach, over een paar maandjes kan ik daar wel weer winkelen. Dan zijn ze me vast wel vergeten. Toch?
Vást.

ctrl 's'

Iedereen die wel eens wat tijd doorbrengt achter een computer kent het, haat het en vreest het: je geliefde maar onopgeslagen document verliezen aan een ongeluk of slopende ziekte. Je zit lekker te werken, drukt onverhoeds op het verkeerde knopje en póf, alles verdwenen! Dat is de ongeluk-variant. Het wil ook nog wel eens gebeuren dat ineens het hele beeld stilstaat en er een venster met een onheilspellende mededeling - er is in dit programma een fout opgetreden en het programma zal daarom beindigd worden. Alle niet opgeslagen gegevens zullen hierbij verloren gaan- opent. Je klikt het venster weg; het kán niet anders en weer: póf, alles weg. Dit is de slopende ziekte-variant. En het gebeurt altijd pas als je bíjna klaar bent! Helaas overkomt het mij vaker dan me lief is en gisteren was het weer eens zover. Omdat ik het handig en leuk vind om op de pc af en toe ook wat illustraties te kunnen maken, heb ik daarop het illustere open source tekenprogramma Inkscape geinstalleerd. Prima tekenprogramma. Jammer genoeg is het wat .. eh instabiel. Dat is zijn ziekte. Je wordt ervoor gewaarschuwd hoor, als je het download. Dat je dat alvast weet. En dat je dus niet vergeet vaak te saven. Maarja.
Dus toen ik gisteravond, plots bevlogen door een vlaag van de laatste tijd wat schaarse inspiratie, heerlijk op een fijne flow een leuke illustratie zat te maken, dacht ik ook geen moment aan opslaan. Tot ineens het scherm grijs werd en het venstertje met de gevreesde doodstijding in beeld kwam. Mijn kreet moet tot bij de buren te horen geweest zijn. NEEEEJHAAAARRRGGHHH!
En ik was er net de laatste hand aan aan het leggen! (wie maalt er nog om grammatica in tijden van nood?)
Okee, het is duidelijk: ik lijd dus zelf ook aan een slopende ziekte. Het 'ik kan niet onthouden om te saven-syndroom'. De Ziekte van Herma. Maar nou zat ik te denken; het is een open source programma. Dat betekent dat je zelf ook mag sleutelen aan de broncode. En ik weet ook dat er wel manieren zijn om een programma te instrueren op eigen initiatief om de zoveel minuten de boel te laten opslaan. Sterker nog; het feit dat ik af en toe nog een log gepubliceerd krijg is dan ook slechts bij de gratie van die instelling in Blogger. Maar hoe? Zelf heb ik geen drol verstand van het schrijven van programma's. Als ik nou toch een beetje een handige computermuis zover zou kunnen krijgen om samen met mij op avontuur te gaan in de broncode van een tekenprogramma! O, als ik alleen al denk aan de dankbare gezichtjes van al die onwetende en gedreven door inspiratie vergeten te savende ontwerpertjes... Nooit meer je levenswerk verliezen na een onhandige manouvre of een net iets teveel geheugen vergende bewerking. Wat een mooie wereld zou het kunnen worden!
Maar wie o wie? (laat een veelbetekenende stilte vallen)

Stefan... is that...you....?

Alow Sfolol

Boven onze bank hangt sinds een jaar of twee een behoorlijk kloek en ietwat wonderlijk tweeluik met daarop een marionet die zich in een rode auto van het ouderwetse soort bevindt. Het schilderij, eigenlijk is het een soort zeefdruk op spaanplaat, ontdekte ik ooit eens half verscholen achter een oude bank in de, hoe kan het anders, kringloopwinkel. Toen ik de verkoopster vroeg wat het moest kosten, snapte ze eerst niet wat ik bedoelde en noemde me de prijs van de bank. "Nee, ik wil graag weten wat de prijs is van dat schilderij dat erachter staat", zei ik. "O, wil je weten wat dát ding kost?" Aan haar gezicht was te zien dat ze zich bijna niet kon voorstellen dat ik echt geinteresseerd was in het schilderij. Iemand die van een afstandje het tafereel zou hebben gadegeslagen had net zo goed gedacht kunnen hebben dat ik haar zojuist op het dagen oude lijkje van een rat had gewezen. "Eehm... vijf euro?" verzon ze hoopvol ter plekke. Ik denk dat ze bang was dat ik het ding anders niet zou willen kopen. Ik op mijn beurt acteerde nog even op sublieme wijze een klein moment van twijfel voordat ik dan zogenaamd over mijn hart streek en zo achteloos mogelijk zei: "nou vooruit dan, ik neem 'em mee". Ik denk dat we beiden inwendig juichten terwijl we met onze uitgestreken gezichten naar de kassa liepen. Thuis ontdekte ik, toen ik wat beter naar het verloop tussen de twee delen keek, dat er waarschijnlijk ook ooit nog een derde deel geweest moet zijn. Maar waar die is, daar kunnen we alleen maar naar raden. Okee, om eerlijk te zijn denk ik dat het schilderij uiteindelijk ook niet veel meer waard is dan die vijf euro die ik er toen voor betaald heb. Maar ik ben me echt gaan hechten aan dat malle ding en het is eigenlijk ook meer het verhaal achter het schilderij waar ik nu al die tijd dat het hier hangt al zo benieuwd naar ben. Hoe zou het derde deel eruit hebben gezien en die wonderlijke voorstelling, wat heeft dat te betekenen? Helaas, ik zal er wel nooit achterkomen. Het werk is gesigneerd, maar de naam is bijkans onleesbaar en zodoende voor velerlei spelling vatbaar. Alow Sfolol, dat staat er. Althans, op het eerste gezicht. Maar dat kan toch niet echt iemands naam zijn? Na een poosje lijkt het dan Alow Ifolol te worden of  Alob Ifold of wat dan ook. Zo eens in de zoveel tijd krijg ik dan weer eens de kriebels en bedenk ik dat ik het nog niet zus of zo geprobeerd heb te googlen, maar een 'hit' krijg ik nooit.
Ach. Misschien maar goed ook. De verhalen die ik er nu zelf bij bedacht heb, zijn waarschijnlijk mooier dan de werkelijkheid ooit zijn kan. En het is ook wel leuk om af en toe nog wat te speuren op internet. Bovendien levert het nog een leuk verhaaltje op ook. Zou het allemaal waar zijn, vraag je je af? Of wil je zelf soms proberen of jij het beter kunt dan ik?
Go ahead punks, make my day:

Vrij

Omdat het deze week herfstvakantie is, logeert Nona een paar daagjes bij oma in Drenthe. Woensdag, gisteren dus, zou ik haar weer komen ophalen. Dinsdagavond belde ze. Of ze nog een nachtje extra bij oma mocht blijven slapen. "Van oma mag het, hoor!" riep ze hoopvol.
Wat een stoer vrouwtje is het toch! Al drie nachtjes bij oma, en dan nog een nachtje extra willen blijven. Ik had het haar niet nagedaan. Ik had als kind altijd heimwee en sliep het liefste thuis, in mijn eigen bedje. Nog steeds trouwens.
"Nouja, als het van oma mag, dan vind ik het ook goed", zei ik. Maar ik voelde ook een klein steekje. En als ik niet geweten had wat pedagogisch verantwoord opvoeden is had ik zeker anders gereageerd. Meer vanuit de onderbuik zullen we maar zeggen: "Nóg een nachtje van huis wegblijven? Dat gaat dus mooi niet door, jongedame! Wat gaan we nou krijgen zeg. Tssss... Nee hoor, ik kom je morgen gewoon ophalen, en dat is dát!" Báf, hoorn op de haak.
Nouja, op de haak... in de praktijk druk je dan dus gewoon op een knopje, tegenwoordig. Wat echt een groot verlies is in de procedure van het correct beeindigen van een vervelend telefoongesprek. En ik kan het weten, want voor mijn huidige baantje voer ik er nog wel eens een. En dan geeft het hard indrukken van zo'n lullig knopje aan het eind van het gesprek niet echt uitdrukking aan je gevoelens, kan ik je zeggen. Om dat enigszins te compenseren grom ik er vaak maar een beetje bij en gooi ik daarna de telefoon keihard op de tafel, maar dat laatste komt de telefoon weer niet echt ten goede. Maar dit alles uiteraard geheel terzijde.
"Snotverjoppie, wat heeft dat nou allemaal weer te betekenen, dat ze helemaal niet huilend aan de telefoon hangt omdat ze ons zo mist", zei ik verongelijkt tegen Stefan. "Ja nou, ik weet het ook niet" antwoordde hij. "Maar nou heb je morgen wel mooi een vrije dag!" Hmmm, dat was ook wel weer zo. Een he-le dag voor mezelf alleen. Dus niet alleen de ochtend, maar ook de hele middag én de avond! Met die gekrenkte moedergevoelens viel het op slag eigenlijk reuze mee. Sjonge, wat zou ik eens gaan doen met die he-le lekkere lange dag die zich daar ineens zo verleidelijk voor mij uitstrekte. Ik zou.... dat muurtje in de slaapkamer eindelijk eens kunnen gaan schilderen, of het huis eens helemaal van boven tot onder soppen, of al die illustraties en foto's eens gaan ordenen en overzetten op de respectievelijke computers, of de administratie op orde brengen en al die ongepleegde telefoontjes plegen om al die ongemaakte afspraken te maken, of, of, of...
In werkelijkheid is het natuurlijk weer eens heel anders gegaan. Want toen ik wakker werd gisterochtend, was het al na achten. Hóe ver na achten zeg ik lekker niet. En toen was daar eerst de verleiding van het uitgebreide ontbijt met veel koffie en de krant. Jahaah, moeders van jonge kinderen onder jullie, lees die zin nog maar eens over: ontbijt met koffie en de krant. De krant van eergisteren, maartoch. En de Dirk Scheringa-artikelen en het economiekatern heb ik links laten liggen, ik ging uitsluitend voor de gezellige niks-aan-de-hand stukken. En daarom las ik de column/ het recept van Sylvia Witteman. Waarin zij rept over een website waar "iemand zo goed  is geweest een verzameling mislukte taartopschriften te plaatsen die zijn weerga niet kent". En natuurlijk kon ik die verleiding ook niet weerstaan, ik moest even gaan kijken. En dat betekende het definitieve einde van al mijn mooie plannen. Ik heb een goed deel van de dag hinnikend achter de computer doorgebracht. Ik zeg daarom: als je nog dringende zaken te doen hebt, klik dan vooral niét op de link. Wie maalt er nog om klusjes na het zien van zoveel moois. Je wilt alleen maar meer en daarna nog meer.
En ik weet meteen wat Nona en ik morgenmiddag gaan doen, als ze weer thuis is: taart bakken!
(Voor wie toch  gaat kijken; laat even weten welke taart jou aan het huilen heeft gekregen!)

Zaterdag to the next level

Nog voor elven vanochtend hadden wij er al een kruisverhoor met onze hypotheekadviseur opzitten, Nona op een kinderfeestje afgezet en daarna moesten er Boodschappen worden Gedaan. In de supermarkt waar wij doorgaans onze boodschappen doen, deed half Nieuwegein en doet sinds de kredietcrisis  heel Nieuwegein de boodschappen en dit bij voorkeur op de zaterdagochtend, rond half twaalf. Boodschappen doen op zaterdag, wiens hobby zou het zijn?
De hele expeditie doet me iedere keer weer denken dat het lijkt alsof ik hoofdrolspeler ben in het computerspelletje van een hogere macht. Doel van het spelletje is heelhuids bij de kassa te komen met een volle kar met boodschappen. De ' levels' zijn de verschillende afdelingen en het kost je strafpunten, of op sommige zaterdagen zelfs ' levens', als je je bij de zuivel ineens bedenkt dat je een groente vergeten bent en je dus een level terug moet. Je mág wel een level terug, maar dan komen er plaaggeesten in het spel in de vorm van andere klanten met volle boodschappenkarretjes, die je hinderlijk snijden, in de weg blijven staan praten met andere klanten met boodschappenkarretjes en zodoende je proberen te beletten op je level te komen. Verder is er nog een uitdaging in de vorm van het oude verwarde dametje dat telkens vergeet welke kar van haar is en steeds haar volle koffiemelk, sucadelapjes en rumboontjes in de karretjes van anderen deponeert. Als je bij de kassa arriveert zonder tijdig te hebben opgemerkt dat er zich zo'n spookboodschap in je kar bevindt, moet je terug naar 'af '. Heb je echter de Verborgen Halleluja Boodschap in je karretje zitten, mag je probleemloos naar het level 'kassa' en heb je gewonnen. Goddank was dit vandaag het geval. Het waren, denk ik, de Happy Caky's.

Mooie vondsten

Bij gebrek aan spectaculaire blogonderwerpen vandaag maar eventjes pronken met enkele van mijn kringloopvondsten. Zoals ik al eerder heb geschreven; ik ben een fervent kringloopwinkelbezoeker en vind het iedere keer weer een kick als ik zomaar ineens een pareltje tussen de oude rommel ontdek. Sommige van de spullen op de foto's heb ik al een poosje, maar het seventies-dominospel heb ik deze week gevonden. Móói!

Zwembad

Meestal vinden wij ons leventje en ons gezin heel gewoon, maar dan is daar ineens weer zo'n moment of zo'n plaats waardoor we weer even met onze neus op de feiten worden gedrukt: niet álles is doorsnee aan ons. Afgezien van het feit dat wij zelf lichtjes geschoffeld zijn, is toch met name onze dochter Nona de grootste vreemde-situatie-veroorzaker bij ons. Voor de mensen die ons en Nona niet kennen: als gevolg van een hersenbloeding kort na haar (vroeg)geboorte, heeft Nona een hemiparese en een aantal andere daaruit voortkomende problemen.
Ik moest lang nadenken of ik niet een meer adequaat woord voor 'problemen' kon vinden, want Nona leeft zo licht en vrolijk dat je haar nauwelijks kunt aanduiden als iemand met problemen, laat staan als gehandicapt kind.
Maar als je dat zelf niet doet, doet een ander het wel voor je en zo kostte het ons bijvoorbeeld enige moeite om een zwembad te vinden dat haar zwemles wil gaan geven. En ze wilde het zo graag! Uiteindelijk vind je dan wel weer je achter ingangetje en dan blijkt ineens vaak dat er veel meer mogelijk is dan je in eerste instantie dacht. Zo bracht in dit geval een medewerker van het zwembad in Nieuwegein mij op de hoogte van het bestaan van stichting de Blauwe Vogel '74, een fantastische instelling die volledig draait op de inzet van vrijwilligers en giften van sponsors en donateurs en onder andere als doelstelling heeft kinderen met een beperking (veilig) te laten sporten onder deskundige begeleiding. Dat dit een medewerker was die zelf op zeer jonge leeftijd met een lichamelijke beperking te maken kreeg, was vast geen toeval. Mooi om te zien dat je het ook dan gewoon tot sportjuf kunt schoppen. Maar dit terzijde.
Hoe dan ook; daar was 'ie dan weer. Een doodgewone zaterdagochtend, tien uur, zwembad Nieuwegein. Bevonden wij ons toch ineens temidden van een stuk of wat rolstoelen en andere hulpmiddelen van orthesisch allooi, de nodige paren orthopedisch schoeisel en een groepje mensen dat het niet slecht gedaan had in een aflevering van Monty Pythons 'Ministry Of Silly Walks'. De Vreemde Situatie.
Geloof me, als je aan kinderen begint is dit niet wat je voor ogen hebt.
Het zal duidelijk zijn; ik had mijn bedenkingen. Op de een of andere manier twijfel ik toch altijd: is dit nou wel haar groepje? En ik denk ook altijd dat Nona "de beste" is. Dat ze eigenlijk niet echt écht een handicap heeft. Tot ik erachter kwam dat heel veel ouders dat denken van hun kind-met-beperking. Ook ouders van een kind-met-héél-duidelijke-beperking. Ook ik zal dus wel zo'n blinde vlek hebben.
En ondertussen was Nona zo heerlijk aan het spatten en spetten. En zo knap van de kant aan het springen. En zo goed aan het opletten dat ze echt al een beetje ging zwemmen. Met bandjes, tuurlijk. Maar toch! En wat een lol hadden ze samen. Het was zo'n leuk groepje kinderen, ook! Ik was zo trots dat ik bijna uit elkaar spatte.
En toch, tóch... Toen ik de inschrijfformulieren overhandigd kreeg, dacht ik: "Hmm. Nou, thuis nog maar eens goed doorlezen. Of dit echt wel wat is voor ons". En nam Nona mee naar de kleedkamer.
En daar, gezeten op de vieze, natte kleedkamervloer, tussen nog meer rolstoelen en onduidelijke corset-achtige hulpstukken, keek ik naar mijn natte en rillende, maar stralende kind en wist ik het: Ja. Dit is het voor ons. En terwijl ik haar droogroste zei ze zuchtend en met een gelukzalige glimlach: "Nu zit ik ein-duh-luk óók op zwemles. Toch mam?" "Ja mop. Jij zit. Op. Zwemles". zei ik. En ik knuffelde haar zo hard dat het pijn deed.

Weekend of: Anne en nieuwe kasten

"Nou", zei Stefan zaterdagmiddag triomfantelijk, "ik kan nu denk ik wel een bedrijfje beginnen in het in elkaar zetten van IKEA-kastjes." "Wat, alleen omdat je twee c.d. kastjes in elkaar hebt geknutseld? Hoe wou je je bedrijfje dan noemen: 'Vloek en Zucht'? zei ik sarcastisch. "Haha, ja! Dat is best een leuke naam voor zo'n soort bedrijfje", lachte Stefan, sportief mijn insinuaties negerend.
Nouja, ik kan er nou wel flauw over doen maar hij had inderdaad twee nieuwe IKEA kasten heulemaal zelluf in elkaar gezet, en hield in eerste instantie maar twee onderdeeltjes over. En zelfs die hadden na een beetje puzzelen uiteindelijk toch nog hun plekje in de kast gevonden. Helemaal goed dus.
En hoog tijd was het ook nog eens een keertje, want het liep aardig uit de hand met de c.d. verzameling. Past het nu allemaal in de nieuwe kasten, vraag je? Nou, neehh dat niet hoor. Maak je geen zorgen. Maar wat er staat, staat wel allemaal op alfabetische volgorde. Dat dan weer wel.
Intussen werkte Nona dit weekend aan haar eigen project: Het Temmen Van Een Wants. Ik had namelijk zo'n leuk doosje gekocht met een vergrootglas in de deksel. Speciaal voor kinderen om kleine beestjes in te stoppen en te "bestuderen". Ik had daar heel idyllische gedachten bij: eerst zouden we samen een beestje zoeken, dat natuurlijk welwillend en geheel op vrijwillige basis het doosje zou betreden. Vervolgens zouden we dan het diertje een minuut of tien visueel uitkleden waarna we hem zijn vrijheid weer zouden gunnen terwijl we ontroerd afscheid namen. De werkelijkheid was natuurlijk een tikje anders.
Eerst werd het beest bruut aan zijn struik ontrukt, waardoor het op zijn rugje in het doosje terechtkwam en daar, hulpeloos met zijn pootjes spartelend, bleef liggen tot Nona besloot in te grijpen. Na wat woest geschud met het doosje belandde het arme griezeltje weer op zijn pootjes om vervolgens beduusd een veilig heenkomen te zoeken onder de rand van het dekseltje. Helaas nagenoeg onzichtbaar voor Nona, wat hem op nog een rondje schudden kwam te staan. "Leuk he, mam?" riep Nona genietend." Ze heet Anne!"

"Ja, heel leuk lieverd maar misschien moet je toch  niet zo hard met dat doosje schudden, dat is vast niet zo fijn voor... eeh.. Anne", probeerde ik. "Dat vindt ze niet erg hoor", wist Nona. "Ik ga even wat eten voor haar zoeken!" en ze draafde de tuin in. Arme wants! Wat begonnen was als onschuldig educatief projectje dreigde nu uit te draaien op je reinste insectenmishandeling!
Gelukkig kwam de redding al snel voor Anne omdat het tijd werd voor Nona om naar het kinderfeestje te gaan waar ze voor uitgenodigd was. Jammer genoeg bedacht ik me pas dat ze nog steeds in haar doosje met blaadje op de leuning van de bank stond toen Stefan en ik, met deze zaterdagmiddag voor onszelf, al lang en breed de IKEA driemaal doorkruist hadden en nadat ik in een andere winkel bijna slaags was geraakt met een verkoopster. (Ik zal je de gore details besparen, maar de ruzie had als inzet vijftig klinkende eurocenten! Ik zeg: je kunt je er voor schamen, maar principes zijn principes en soms heb je een punt te maken. En dat is alles wat ik erover te zeggen heb.) Hoe dan ook, toen we thuiskwamen stond daar nog steeds Anne op de bank, een verwijtende blik in al haar oogjes.
Zo snel als ik kon liet ik haar uit in de tuin waarop zij uit dankbaarheid de rest van de frambozenstruik soldaat maakte. Gelukkig had Nona het enorm naar haar zin gehad op het feestje en een enorme zak snoep op de koop toe meegekregen dus nam ze het verlies van Anne niet al te zwaar op. We installeerden ons gezamenlijk op de bank. Wij met een glas en Nona met een greep uit haar snoepzak. Anne wisten we op de frambozenstruik. Het was het eind van een mooie herfstzaterdagmiddag en we waren tevreden.

bank-ochtend

Gelukkig maar dat de mama van Nona's vriendinnetje gisteren bij het weggaan zo nadrukkelijk: "Tot volgende week", en "fijn weekend" zei. Anders had ik vanochtend voor de dichte schooldeur gestaan.
Het is vandaag Nona's maandelijkse vrije vrijdag. Was me even ontschoten.
En vrije vrijdag is meestal: luie vrijdag. Dan houden we bank-ochtend. Eerst slapen we uit en daarna ontbijten we  in onze pyama's  op de bank met de televisie aan. Beetje fout, maar ozo lekker!